25. Ronald Giphart

1965

Ronald Giphart (Dordrecht, 1965) studeerde Nederlands en begon tijdens zijn werk als nachtportier in een Utrechts ziekenhuis te schrijven. Hij debuteerde in 1992 met de roman ‘Ik ook van jou’, die werd bekroond met het Gouden Ezelsoor. Schrijven zat in de familie: zowel zijn opa als vader waren lange tijd journalist. Zijn moeder, Wijnie Jaabij, was kamerlid voor de PvdA. Giphart trouwde in 1997 en heeft twee zonen.

In 1992 debuteerde Giphart met de roman ‘Ik ook van jou’, dat werd bekroond met het Gouden Ezelsoor. Daarna volgden romans als ‘Giph’, ‘Phileine zegt sorry’, ‘Ik omhels je met duizend armen’ en ‘Troost’. Daarnaast maakte hij samen met fotograaf Eric van den Elsen het literaire fotoboek ‘Heldinnen’. Giphart publiceerde in uiteenlopende tijdschriften, was enige tijd hoofdredacteur en maakte samen met Joost Zwagerman de literaire theatershow ‘Hamerliefde’.

Als een wervelstorm raasde ‘Giph’ in de jaren negentig door het ingeslapen literaire leven van de Domstad. Als iemand Utrecht literair weer op de kaart heeft gezet, is hij het. Giphart is het boegbeeld van de Utrechtse letteren. Zijn romans vonden een groot en doorgaans jong lezerspubliek. Giphart verzorgde ook een jaardagboek in de prestigieuze serie Privé-domein.

Diverse van zijn boeken, als ‘Ik ook van jou’, zijn verfilmd. Daarnaast schreef hij nog talloze andere teksten: verhalen, columns, recensies – vaak weer gebundeld in boekvorm. Giphart is bekroond met de tweede C.C.S. Croneprijs.

 

 

Fragment uit ‘Troost‘ (2005)

“Net als voor mijn vader, is de wereld voor mij een groothandel vol ingrediënten, een onuitputtelijk receptenboek. Het is simpel: als ik opsta heb ik honger en als ik ga slapen bedenk ik wat ik de volgende dag zal bereiden en in mijn mond zal stoppen. Ik denk altijd aan eten. Ik breng alles met eten in verband. Er schieten mij overal spontaan gerechten te binnen. Lopen er drie vrouwen op straat, dan zie ik bij de eerste meteen een frêle wildschotel, bij de middelste een gemarineerde spiering en bij de derde een geraffineerde soep van raapjes, thee en zwemkrab. Dat klinkt als een zwakzinnige combinatie, voor een soep, maar ik heb er furore mee gemaakt. Hoor ik het woord ‘angst’, dan doemen als vanzelf de ingewanden van de Japanse kogelvis fugu op. In een schoenwinkel denk ik aan hamelkaas. Als een vrouw me wil zoenen, ben ik een in marinade zwemmende oester die een keelgat voelt naderen. ‘De dood’ is een drieëntwintig dagen bestorven hertenbout aan een haak. Bij de naam ‘Andrea’ voel ik de trilling van een kreeft vijf seconden nadat ze in kokend water is gelegd (verder niet aan Andrea denken ik wil verder niet aan Andrea denken ik wil verder niet aan Andrea denken ik wil verder).”